Pasko sa Ilang, 1914

Walang pag-ibig sa ilang ng digmaan. 

Huwag magtanong, bakit ikaw ang papaslangin?

Tuliro lamang sila sa pagapuhap ng sagot.

Walang bituwin ngayon para gumabay,

Nguni't bawa't isa'y nahanap ang kapayapaan

sa ingay ng halakhak ng kaaway.

Hindi ka ngingiti sa salitang ito,

pumatay. Isang bala ang pumunit sa ala-ala

ng Paskong dumaan. Tapos na ang caroling.

Hinigop muli ang mga kawal palayo

sa kapayapaan, at sa mga pag-awit 

at mga pagbati ng kapaskuhan.

Ito na ba ang wakas? Sa isang bangkay 

ng kaaway, nasabi ng isa, nabati ko siya

kahapon ng 'Maligayang Pasko'.

Matinding Lamig

 Sa TV newscast, ang weather ng lungsod

ay mababa pa sa zero degrees Celsius.

Wala namang ulat tungkol sa

malamig na ulang tumakip ng niebe.

Madaling magpatulog, ganitong kalamig na paligid,

kung hindi magpapainit gamit ang mga aklat at kumot.

Sa ibabaw ng mesa ang tula ay nangatal sa ginaw.

Inakay ko ito kung saan

Nguni't wala itong pang-ginaw para sana

mabata ang lamig ng hangin at ulan.

Nanigas na lamang sa lamig ang mga salita,

naghihiwalay na tuloy ang mga titik,

Hanggang naisuko ang espiritu niya

samantalang ang kape at melatonin ay

Tinapos ang lahat habang iniwang

bukas ang TV nang magdamag.

Brave Enough

Have I told you that eyes are like doors

even when they are opened wide

there is no welcome banner 

to greet you?

There were eyes that kept their stare, breathless-

I gave my loudest cry but there is no one there

whatever it is left  while you stand outside

waiting, waiting. They are gone.

How about the thousand eyes all around 

but none made their way to you

to see tears streaming in yours

made you run away to catch your breath?

Now, look at these eyes, and remember

the lines building around them

they will guide you into me

if you are brave enough to enter into them.

Sa May Simpleng Isip

Madali lang daw dayain at iligaw
ang may simpleng isip. Madaling
gambalain at agawin ang pansin.

Iyan daw ang totoo ani Maslow,
basic need o instincts muna
tulad ng simula hawak niya

ang serbesang napakalamig,
bumubula-bula pa.

Inakala mo, ang isip niya ay nasa lasa
ng gintong likido na dumadaloy
ang lamig sa lalamunan.

Pero nagkamali ka. Minsan
ang ilaw ay bumukas at tinutok
sa katawang hinuhubog ng liwanag

kaunting kembot lang
kinalimutan na ang katotohanan

ng masarap na serbesa,
ginambala na, niligaw na ang mata
at hinayaang mawala ang lamig at bula.

Huwag kang magtaka sa eleksiyong darating,
iiwan niya ang katotohanang hawak sa buhay
tulad ng serbesang isinantabi kapalit

ng pakembot-kembot at ilaw
sa entablado ng kampanya.

An Ode to Marital Bed

 

Your quiet sheets are lies

so is your sweet scent of fabric

and the once moonlit frame

now hides the violence

of lovers

punishing the wood and fabric

with thrusts and cries.

For how long can you endure

the absence of tranquility

so frequently visited, while

every night the moon light shines

on lovers

who struggle to keep the interlock

of bodies held in you?

The headboard often rammed by two

physical bodies colliding,

your legs might soon give way to the truth.

Oda sa Computer Display

 Ito lang ang batid kong gawin -

Titigan ka na mistulang nagayuma ng

iyong sinag.

Ah, liwanag mong parang buwan sa gabi

at mukha ko ay tila salamin

ng iyong mga kulay.

Hindi lahat ay wiling masdan

ang maliwanag mong anyo,

na pinamumuti ang balat kong maitim.

Magiliw pa nga kitang hina-haplos

minsay's pini-pindot-pindot,

hindi maalis sa labi ang ngiti.

Hindi Na Ako Tatakbo

 Abot-tanaw na ba ang katapusan ng simula ng pangakong 

babaguhin o gagaguhin, bagaman magka-singtunog, huwag

kang lumingon sa iba, ibang pangako ang maririnig

o mapipinid sa loob ng silid na may mga huntahan at

katuwaan habang hinahati-hati ang inaakalang yaman

na kikitain dahil sa paniwalang walang papansin

o susuri ng masinsin sa mga salaping tinapal sa palad

ng nagdadahop sa pag-asa. Malayo pa nga ba ang

kasapatusan o pagod na lang ang paa sa pagkalito

kung saan nga ba hahabol, masakit ang mga batong

tumusok sa talampakang mapagtiis? Para nga namang timpalak.

Bago pa magsimula, may magsasabi na,

"Hindi na ako tatakbo."

No Words Are Needed

Her popping up a question, 'Do you still write poems?'
is like opening up a path to a river that could lead into some falls,
'I still do' was my reply.

I could hear the rushing waters off a cliff, as she moved around
to peer at me asking 'Do you still write about me?'
'I still do' was my reply.

'All the words you wrote,' she said, ' and the love
and passion in them, are for no other but me?'
Yes, and they still do.

I can see the rushing river towards the falls, when she asked,
'Will you fall with me once more to unknown depths?',
No words are needed for a reply.